Pata BumBum (I’m Allright!)

Natuurlijk kun je in Cahuita fantastisch eten. Het laid-back dorpje ligt aan de Caribische kust van Costa Rica, dat sowieso een must is voor liefhebbers van exotische gerechten. De beroemde Miss Edith heeft er haar restaurant en een kookschool. Er zijn een aantal uitstekende restaurants met een internationale keuken waarvan ‘Sobre las Olas’ misschien het meest idyllisch gelegen is, direct aan zee. En er zijn ongetwijfeld meerdere restaurants die een bezoek absoluut waard zijn, maar die ik niet ken omdat ik de korte periodes dat ik er met regelmaat verblijf nooit om dat ene restaurant kan: “la Fé” (Het Geloof) van Walter “Bumbatta” Pineda.

Walter (Waltá) heeft zijn restaurant in het midden van die ene straat waaruit Cahuita eigenlijk uit bestaat. Tegen het middag uur verschijnt hij er; de ochtend gebruikt hij voor ‘de relax’. Als geboren Cahuiteño begroet hij de voorbijgangers in het Patois, dat merkwaardige taaltje dat in de hele Caribische streek gesproken wordt, een soort mengelmoesje van Engels, Spaans en lokale indianentalen.
Zijn bijnaam en tevens de naam van een geroemde saus die hij serveert, Bumbatta, is in het Patois een groet: Hoe gaat het? Waltá legt uit dat als iemand je in Cahuita in het voorbijgaan vraagt Bumbatta? het antwoord: Pata BumBum! is (I’m Allright!).

Restaurant La Fe ziet er tamelijk onooglijk uit. Het lijkt wel alsof het in het verleden geopend is nog voor het bouwwerk voltooid was en er in de jaren daarna geen zin werd gevonden om het zaakje wat op te kalefateren. De vloer is van ruw beton, de keuken wordt van het restaurant gedeelte afgescheiden met een gordijntje, een eenzaam Oropendula-nest hangt als decoratie wat te bungelen bij de toegang tot het toilet. Een aantal muurschilderingen van de plaatselijk gevierde schilder Campbell passen perfect bij de sfeer. Het meest exotisch is nog wel een wat verouderde bureautafel die achter in het etablissement staan en waarop de rekeningen geschreven worden.

De tijd is wellicht voorbij dat indien je een biertje bestelde gevraagd werd om die zelf even bij de belendende supermarkt te gaan halen. Om eventuele controleurs op het overtreden van de alcoholvergunning om de tuin te leiden vond je je biertje even later in een grote koffiemok terug op tafel. Maar de sfeer blijft. Juist omdat je normaal gesproken geduldigheid moet betrachten voor je je eten op tafel krijgt heb je uitgebreid de tijd om het dorpsleven te observeren, net een biertje te veel te drinken in de soms verzengende hitte en je zo langzaam over te geven aan het plaatselijke ritme en je voor even helemaal te verzoenen met het leven.

Het gerecht is een feest. Een schotel met rijst, broodvrucht en salade. Apart in een diep bord wordt de zeebaars in ‘La Fé-saus’ opgediend. Ik krijg er een lepel bij. Pata Bumbum!