Chipis en de Wienersängknaben

Zondagochtend half acht. Er wordt gebeld. Door de intercom hoor ik: 'Chipis!, Chipis!!'. Ik doe open en moet even in het geheugen graven. Chipis komt binnen zorgvuldig de in lappen ingewikkelde machetes op de grond leggen. Dat is waar, Chipis heeft ons een paar maanden geleden een stuk grond laten zien dat hij wil verkopen.

Chipis is een heel eenvoudige man, voorziet in zijn levensonderhoud door gras te korten of de ramen te lappen. Mensen zoals hij zijn de eerlijkste mensen ter wereld. Geen vlieg zal hij kwaad doen.

Hij praat over de orkaan en over oom Paco die een aanrijding heeft gehad, over de keer dat hij onslagen werd als nachtwaker omdat hij lag te slapen (hahahaa!), dat zijn hele huis onlangs leeggeroofd is en dat hij deze week hoopt een nieuwe kookplaat te kopen (1 plaat want daarmee redt hij zich wel) en hij is toch niet heel onbeleefd (hahahaah!) als hij me wat melk in de koffie vraagt?? Hij huurt een kamer voor 1000 colones (1.5 euro) per dag, dat zijn er wel 35000 in de maand. Toch?!

Maar goed, dat stuk grond verkopen lukt nog niet zo. Hij moet de advocaat 600 dollar betalen voor verrichte werkzaamheden. Maar dat heeft hij niet. Het liefst zal hij de grond willen houden. Om er een klein huisje op te bouwen zodat hij ergens kan wonen, want een eigen plek, dat heeft hij niet. En kan de advocaat niet een regeling accepteren? Dat hij het stuk grond niet hoeft te verkopen? Nee, de advocaat wil dan een stukkie van de grond. En de advocaat zit in het parlement, dus wat kan je dan??

Op dezelfde zondag treden de Wiener Sängerknaben op in San José. Muziekgezelschappen met zo'n faam komen maar zelden naar Costa Rica. Het is een openluchtconcert. Het is erg warm. De straten zijn afgezet en een onverwacht grote mensenmenigte staat te wachten op wat komen gaat. Het is duidelijk geen concertpubliek. Van alles loopt er rond. Intellectuelen met lange baarden, getatoëerde punks, oude dametjes onder een parasol om zich tegen de brandende zon te beschermen. Iemand heeft een soort campingstoeltje meegenomen en een koelbox.De koorleden komen naar buiten. Tot mijn schrik zie ik dat ze zich gekleed hebben alsof ze sneeuwstormen verwachten. Helaas gaan er een paar dames op een muurtje voor ons staan zodat we het hele concert tegen een paar nalgas aankijken. Van alle ten gehore gebrachte muziek heeft La Cucaracha de meeste impact op de mensen. Als het concert, dat bijna een uur duurt is afgelopen, horen we dat een Sängerknaap is flauwgevallen...